Paşabahçe'den batan güneş.

Güneş, Paşabahçe’de batarsa.

Eee, batarsa batsın mı dedin. Öyle olmaz işte. Vedasını bile göremezsin bazen. Bulutlara sarar kendisini. İçin içini yer, o kızıl rengini perdelerin ardından görmek istersin. Yanına gitmek son bir defa görmek, dokunmak istersin. Yumruğunu sıkarsın, avuçların ıslak kalır, gözlerin üstünde.

Hareket eden bir gülümseme görürsün. Ötesi yoktur.

Her sabah gitsen o kıyıya, her gece sabahı karşılasan bile hatta güneşin oradan doğmayacağına, batana kadar emin olamazsın. Denize bakar mısın bilmem ama, efkârlanırsın.

Birazı geçer, birazı kalır. Önüne bakmaya çalışırsın bir daha düşmemek için. Bir işin ucundan tutar, sorumluluklarını seversin. Sorumluluklar önemlidir, acılarımızı unuttururlar.